ψυχοστατική

η, Ν

(παλ. τ.) θεωρία κατά την οποία τα στοιχεία τών συνειδητών καταστάσεων μπορούν να χωριστούν ή να ενωθούν χωρίς να χάσουν τον κύριο χαρακτήρα τους.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ψυχή + στατικός].